Tutoring jako metoda rozwoju studenta w kontekście obowiązującego paradygmatu oraz jako element doskonalenia jakości kształcenia

Abstract

Podnoszenie jakości kształcenia na uczelniach wyższych jest absolutną koniecznością choćby ze względu na Proces Boloński. Obowiązujące paradygmaty w kształceniu akademickim oddziałują na jakość kształcenia. Powszechnie stosowany paradygmat obiektywistyczny traktowany restrykcyjnie zawęża możliwości rozwoju studenta skazując go na edukację masową tj. wykłady czy ćwiczenia w licznych grupach. Wszechobecny paradygmat obiektywistyczny pozbawia studenta, ale też nauczyciela akademickiego możliwości podejścia spersonalizowanego do procesu kształcenia.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na konieczność pełniejszego rozwoju studenta wychodzącego poza paradygmat obiektywistyczny a realizowanego poprzez tutoring oraz nowatorski sposób doskonalenia jakości kształcenia poprzez szersze zaimplementowanie tutoringu. Problemem badawczym jest ukazanie tutoringu jako metody rozwoju studenta, a także jako elementu podnoszenia jakości kształcenia w kontekście paradygmatów dydaktycznych.

W opracowaniu zastosowano krytyczny przegląd literatury przedmiotu oraz poddano analizie dokument „Standardy i wskazówki dotyczące zapewnienia jakości w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego. Efekty badań literaturowych ujęto we wnioski, najważniejszy z nich wskazuje, że należy poluzować podejście restrykcyjne charakterystyczne dla obowiązującego paradygmatu obiektywistycznego w kierunku paradygmatu subiektywistycznego w którym to dopuszcza się stosowanie edukacji spersonalizowanej za pomocą tutoringu. Tutoring z kolei umożliwia doskonalenie jakości kształcenia poprzez indywidualne podejście do studenta oraz korzyści jakie za sobą niesie tego rodzaju metoda dydaktyczna.