Antyelityzm radykalizmu? Polski radykalizm wobec własnej i globalnej elity politycznej

Abstrakt

Radykalizm polityczny ze swej istoty plasuje się w opozycji do głównego i ogólnie uznanego układu władzy i jego charakteru ideowego. To pozycja wobec aktualnie wyznaczanego umiarkowanego „centrum” konstytuuje w głównej mierze radykalizm. Skoro radykalizm przyjmuje pozycję kontestacji wobec proponowanych przez aktualny układ władzy, postulatów i rozwiązań, to również pozycjonuje się w kontrze do rządzącej elity politycznej. Należy zaznaczyć, że radykalizm różnej orientacji doktrynalnej, niejednoznacznie definiuje elity polityczne, raz zawężając je tylko do ścisłej grupy decydenckiej, a innym razem traktując ją szeroko, wprowadzając do jej definiowania liderów niemal każdej grupy społecznej mających jakiekolwiek znaczenie i wpływ na to co w tym społeczeństwie ale i społeczności globalnej zachodzi. Lewica koncentruje się na negacji elit politycznych, ekonomicznych i kulturowych. Krytykuje zastany system a w tym i elity go wspierające i będące jego wytworem. Wskazuje i ocenia działania oraz cele tej grupy (elity). Skupiając się przy tym na ocenie bieżącej polityki oraz wyszukiwaniu argumentów przeciwko systemowi i tym, którzy go tworzą, wspierają i wykorzystują do własnych celów. Lewica radykalna dąży do obalenia „starych” elit. Ugrupowania tego typu występując przeciwko istnieniu elit, same stwierdzają, że stanowią awangardę zmian i całego ruchu, a to oznacza paradoksalnie, że uważają się za elitę ruchu lewicowego. Prawica radykalna, podobnie ocenia i neguje zastane elity, z tym jednak, że w powszechnym dyskursie na łamach swoich mediów wskazuje postulaty tworzenia nowej, „lepszej” elity, co wynika z doktryny politycznej radykalnej prawicy. Obie postawy - zarówno negacji elity jak i delegitymizacji elity „obcej” z postulatem jej wymiany na „lepszą”, wynikają z charakteru doktrynalnego zarówno radykalnej lewicy (egalitaryzm) jak i prawicy (hierachizm).