Uniwersyteckie Czasopisma NaukowePraktyka tutorska na Uniwersytecie Gdańskim
DOI:
https://doi.org/10.26881/head.2023.1.08Słowa kluczowe:
tutoring akademicki, tutoring naukowy, tutoring rozwojowy, tutoring indywidualny, tutoring zespołowy, tutor, tutorialAbstrakt
Tutoring jest metodą edukacyjną polegającą na regularnych spotkaniach opiekuna (tutora) z podopiecznym (tutee). Na tutorialach tutor dostosowuje ścieżkę rozwoju tutee w obrębie dziedziny wiedzy i umiejętności. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie praktyki tutorskiej nauczycieli akademickich Uniwersytetu Gdańskiego poprzez charakterystykę grupy tutorów, wyszczególnienie efektów pracy tutorskiej, pokazanie zagadnień poruszanych na tutorialach. Postawiono hipotezę badawczą, że wśród dużej grupy tutorów UG istnieje różnorodność stosowanych metod, osiąganych efektów i podejmowanych zagadnień interesujących studentów. Cel artykułu zrealizowano za pomocą ankiety skierowanej do tutorów z Bazy Tutorów UG (100 osób) i wywiadów z trzema tutorkami. Analizowana grupa tutorów (52 osoby) stanowi doświadczoną grupę nauczycieli akademickich uczącą ponad 10 lat. Największą grupę (23 osoby) stanowią osoby z 20-letnim stażem dydaktycznym. Połowa badanych praktykuje tutoring od 1 do 5 lat. Według deklaracji ankietowanych, większość prowadzi tutoring naukowy z elementami rozwojowymi (31), następnie tutoring naukowy (24), a tylko 7 osób wyłącznie tutoring rozwojowy. Tutoring jest metodą przynoszącą korzyści studentom (publikacje, projekty, prezentacje, odnalezienie pasji, zmiana kierunku rozwoju) oraz nauczycielom (nowe tematy badawcze, ciągły rozwój, przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu). To metoda, która zmienia Uniwersytet Gdański.
Bibliografia
Brzezińska A. I., Rycielska L. (2009) Tutoring jako czynnik rozwoju ucznia i nauczyciela. W: Czekierda P, Budzynski M., Traczynski J., Zalewski Z., Zembrzuska A. (red.). Tutoring w szkole, między teorią a praktyką zmiany edukacyjnej (s. 19 - 30), Wrocław: Towarzystwo Edukacji Otwartej.
Czekierda P. (2015), Czym jest tutoring?. W: Czekierda P., Fingas B., Szala M. (red.) Tutoring. Teoria. Praktyka. Studia przypadków (s. 15- 36), Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer.
Czekierda P., Fingas B., Szala M. (red.). (2015) Tutoring. Teoria. Praktyka. Studia przypadków. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer.
Horodecka M. (2022) Studenckie interpretowanie literatury niefikcyjnej. Teoria i praktyka z tutoringiem w tle. „Tutoring Gedanensis” 7(1): 4-12.
Karpińska-Musiał B. (2016) Wprowadzenie. W: Karpińska-Musiał B., (red.). W trosce o jakość w ilości. Tutoring oksfordzki w Uniwersytecie Gdańskim (s.7-27). Kraków: Wydawnictwo LIBRON.
Karpińska-Musiał B. (2018) POWER-NET: academic tutoring in Poland as the object of research, institutional policy, and reflective practice of tutors. „Polish Journal of Educational Studies” 71(1):154-170.
Kowalczuk-Walędziak M. (2015). Badania: tutoring w opinii nauczycieli akademickich - perła z lamusa czy perła do lamusa? W: Czekierda P., Fingas B., Szala M. (red.) Tutoring. Teoria. Praktyka. Studia przypadków (s. 140-158), Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer.
Kowalkowska A. (2018) Tutoring akademicki - praktyka tutorska na studiach doktoranckich Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego. W: Karpińska-Musiał B., Panońko M. (red.). Tutoring jako spotkanie: historie indywidualnych przypadków (s. 222-232). Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer.
Kowalkowska A. (2022) Esej naukowy jako trening przed pisaniem pracy dyplomowej. „Tutoring Gedanensis” 7(3): 5-13.
Okoń W. (1988) Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa Żak.
Pereświet-Sołtan A. (2011) Tutoring jako ważny obszar uczenia się dorosłych. „Edukacja Dorosłych” 2: 137-151.
Przybylska L. (2015) Tutoring na Wydziale Oceanografii i Geografii Uniwersytetu Gdańskiego – motywy zaangażowania w nową ofertę dydaktyczną. „Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska”, sectio B, 70(1): 153-167.
