Kilka uwag na tle cofnięcia pozwolenia na broń na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji

Abstrakt

Przedmiotem rozważań w artykule jest jedna, wybrana przesłanka obligatoryjnego cofnięcia pozwolenia na broń – z art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Pierwotnie przepis ten skonstruowany był w sposób otwarty, jako że zawierał frazę „w szczególności”. Po nowelizacji tego przepisu w związku z implementacją unijnej dyrektywy (dyrektywa Rady nr 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r.) od 10 marca 2011 r. zmieniono brzmienie art. 15 ust. 1 pkt 6 wspomnianej ustawy. W miejsce wcześniejszego katalogu otwartego wprowadzono precyzyjny zakres stanów faktycznych, które mogą stać się podstawą cofnięcia pozwolenia na broń na podstawie tego przepisu. Osią sporu stało się jednak ustalenie, czy fraza wskazana we wprowadzeniu do wyliczenia przesłanek w tym przepisie, a więc: „stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego” stanowi odrębną przesłankę cofnięcia pozwolenia na broń. Uważam, że dopuszczenie takiej możliwości może negatywnie oddziaływać na sytuację jednostki posiadającej pozwolenie na broń, stąd weryfikuję, czy interpretacja taka (przyznana przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., II SA/Wr 1775/13) może być uprawniona i posiadać podstawę w obowiązującym porządku prawnym. Rozważania opieram nie tylko na aspekcie redakcyjnym (językowym) konstrukcji przepisu. Porównuję także historyczne brzmienie przepisu z aktualnym; badam jakość implementacji unijnej dyrektywy i ewentualne skutki dla jednostki błędnej jej implementacji, a także analizuję orzecznictwo oraz doktrynę w tym przedmiocie.