Mit wspólnotowości jako podstawa interakcji z internetowymi interfejsami

Abstrakt

Rozwój mediów interpretować można jako historię uzewnętrzniania procesów kognitywnych oraz zapośredniczania kontaktu człowieka ze światem,
a co za tym idzie – oddzielania go od rzeczywistości. Już od czasów wynalezienia pisma w historię rozwoju mediów wpisane były nieobecność, dystans i osamotnienie. Nowe media (i nowe nowe media), ufundowane na pojęciach interaktywności i uczestnictwa, na pozór zmierzają w odwrotnym kierunku. Społecznościowość i wspólnotowość zdają się być traktowane jako podstawy nowomedialnych doświadczeń użytkowników Web 2.0. „Kultura dzielenia się, udostępniania” czy – jak chce chociażby Mark Zuckerberg – „zmediatyzowanej wymiany darów” to tylko niektóre z pojęć wskazujących na przekonanie o zwrocie w kierunku wspólnotowości w nowych nowych mediach. Pojęcie kolektywności jawi się w tym kontekście jako słowo klucz do interpretacji warunkowanej przez nie kultury. Internetowe algorytmy – PageRank, TrustRank czy EdgeRank – warunkujące selekcję treści w sieci, bazują na przekonaniu, iż ich podstawą nie jest widoczność dla botów, lecz kolektywne uwierzytelnianie treści. W ten sposób konstytuuje się fasadowy, zmityzowany obraz komunikacji Web 2.0, która, z jednej strony, wydaje się implikować powstawanie cyberwspólnot, z drugiej zaś – okazuje się być obszarem pogłębiającej się alienacji.