„Ainsi Bas La Vida!” Teoria seksualności ekstymacyjnej Lacana oparta na obiektach upadku (Objects of Fall), przedstawiona na przykładzie krótkiej opowieści o perfumach

Abstrakt

Niniejszy artykuł stanowi próbę wykazania analogii między funkcją, jaką pełnią „małe przedmioty” w zmiennościach pożądania, a pewnymi ważnymi odkryciami w świecie przemysłu perfumeryjnego. Wykorzystuję lacanowską koncepcję imitacji, w szczególności rozróżniam między imitacją strukturalną a imitacją narcystyczną. Ta ostatnia jest rodzajem „powierzchownego” procesu opartego na wyobraźni, przededypalnym funkcjonowaniu podmiotu, natomiast ta pierwsza jest zjawiskiem znacznie „głębszym”, polegającym na imitacji, która uwzględnia zasadniczą strukturę determinującą dany mechanizm. Przedstawiam krótki opis branży tworzenia zapachów. W historii produkcji zapachów nastąpił pewien przełom, który pozwala nam zrozumieć libidinalne trajektorie popędu. Początkiem było wydobycie „cząsteczek ekscentrycznych” przez producentów perfum. Szczególnie interesująca jest tak zwana „ISO E Super, której odkrycie jest osiągnięciem Gezy Schoena. Na tej podstawie twierdzę, że zapach może funkcjonować jako jeden z „obiektów a”, zgodnie z teorią Lacana. To założenie wynika z obserwacji, że ta tajemnicza cząsteczka „zachowuje się” strukturalnie w podobny sposób, jak istotna cecha wyjaśniająca fakt, że „małe obiekty, zwłaszcza dwa dodatkowe, konceptualizowane przez Lacana, a mianowicie głos i spojrzenie, odgrywają tak kluczową rolę w psychoanalizie lacanowskiej. Chociaż każde „małe a” wydaje się być w pewnym sensie „ukryte” w libidinalnej ekonomii podmiotu, jego wpływ jest ogromny, ponieważ pomaga konkretnej istocie ludzkiej „wznieść się do godności Rzeczy. „Obiekty” uruchamiają całą energię popędu, który krąży wokół tych wyjątkowych „punktów” dynamicznego mechanizmu pożądania. Specyficzna „rzecz”, która charakteryzuje konkretny osobisty zapach, hipotetycznie zawiera rodzaj „księgowego” ISO E Super, enigmatycznego czynnika, który toruje drogę do rozpoznania (a nie wiedzy, jak twierdzi Lacan) nieskończenie nieznanego Innego w naszym bliźnim.