Słownik języka Brunona Schulza?
DOI:
https://doi.org/10.26881/sf.2018.11.15Słowa kluczowe:
Bruno Schulz, słownik języka pisarza, język, metodologia badań językoznawczych, leksykografiaAbstrakt
The author points at some methodological problems connected with a dictionary of Bruno Schulz’s Polish, conditioned mostly by its implied audience. In comparison to other lexicographic projects, such a project would have to take into account the sources of the lexical items listed in dictionaries, their number in relation to the language as a sum total of such items, the ordering of Schulz’s vocabulary, and the meaning of words in his idiolect, compared to their commonly accepted meaning. The differences under consideration imply that even though the dictionary may prove useful in the research on common Polish – its history, linguistic norms, and semantics, in the first place it would meet the needs of both literary scholars and linguists specializing in Schulz. They would find in it well organized material to study the writer’s imagination, the linguistic world picture of his works, his style, his artistic inspirations, the ways of connecting ideas, and his linguistic mastery in general. Besides, such a dictionary would be helpful for common readers, as well as translators of Schulz into foreign languages and scholars from abroad. The theoretical assumptions and practical options involved will depend the primary goal of the project.
Downloads
Bibliografia
Badyda Ewa. 2008. Świat barw – świat znaczeń w języku poezji Zbigniewa Herberta. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Badyda Ewa. 2011. „Jasny” i „ciemny” w poezji Zbigniewa Herberta – w świetle jej wartości aksjologicznych. W Język pisarzy. Problemy słownictwa. Red. T. Korpysz, A. Kozłowska. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Bajerowa Irena. 1988. Badanie języka osobniczego jako metodologiczny problem historii języka ogólnego. W Język osobniczy jako przedmiot badań lingwistycznych. Red. J. Brzeziński. Zielona Góra: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej (Zielona Góra).
Bobrowski Jakub. 2015. Archaizmy leksykalne jako ewokanty dawności kulturowej i językowej w idiolekcie pisarskim Stanisława Wyspiańskiego. Analiza semantyczna i stylistyczno-funkcjonalna. Kraków: Wydawnictwo Libron.
Buttler Danuta. 1967. „Koncepcje pola znaczeniowego”. Przegląd Humanistyczny 2.
Czachorowska Magdalena. 2006. Wyobraźnia pisarska Bolesława Prusa i Stefana Żeromskiego na przykładzie słownictwa topograficznego i nazw barw. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.
Gosiewska Zofia. 1949. „Z historii badań nad językiem i stylem autorów (Szkic informacyjny)”. Poradnik Językowy 4.
Jabczuga-Gębalska Malwina. 2015. Neologizmy w dramatach Stanisława Wyspiańskiego na tle normy słownikowej przełomu XIX i XX wieku. Kraków: Wydawnictwo Libron.
Korpysz Tomasz. 2002–2003. „Bibliografia prac Zespołu Pracowni Słownika Języka Cypriana Norwida (w 20-lecie Pracowni)”. Studia Norwidiana 20–21.
Korpysz Tomasz. 2010. „Słowniki języka autorów jako typ opracowań leksykograficznych”. Poradnik Językowy” 4.
Korpysz Tomasz. 2014. Język autora w sieci. O „Internetowym słowniku języka Cypriana Norwida”. W Znaczenie. Tekst. Kultura. Prace ofiarowane Profesor Elżbiecie Janus. Red. A. Kozłowska, A. Świątek. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Korpysz Tomasz. 2016. „Dowcip” w pismach Cypriana Norwida. W Komizm historyczny. Red. T. Korpysz, A. Krasowska. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Kosińska-Zagajewska Małgorzata. 2015. Terminologia i słownictwo specjalistyczne w dramatach Stanisława Wyspiańskiego. Kraków Wydawnictwo Libron.
Kozłowska Anna. 2015. Miejsce badań nad idiolektem w obrębie językoznawstwa. W Poznańskie Spotkania Językoznawcze.T 30: Pogranicza językoznawstwa polonistycznego. Prace dedykowane Profesorowi Zygmuntowi Zagórskiemu i Karolowi Zierhofferowi dla uczczenia odnowienia doktoratów po pięćdziesięciu latach. Red. M. Rybka, P. Wiatrowski. Poznań: Wydawnictwo Nauka i Innowacje.
Markowski Andrzej. 2012. Wykłady z leksykologii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Niemczyk-Jacek Magdalena. 2015. Kategoria potoczności w tekście literackim na przykładzie dramatów Stanisława Wyspiańskiego. Kraków: Wydawnictwo Libron.
Pisarek Walety. 1967. „Pojęcie pola wyrazowego i jego użyteczność w badaniach stylistycznych”. Pamiętnik Literacki LVIII. 2.
Rosiek Stanisław. 2014. „Komentowanie i oczywistości”. Schulz/Forum 3.
Sieradzka-Baziur Bożena. 2002. Jana Kochanowskiego renesansowy świat uczuć. Analiza językoznawcza. Kraków: Wydawnictwo Naukowe DWN.
Sławkowa Ewa. 2009. O różnych sposobach językoznawczej refleksji nad językiem artystycznym. W Język pisarzy jako problem lingwistyki, red. T. Korpysz, A. Kozłowska. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Sławkowa Ewa. 2011. Kierunki badań nad słownictwem pisarzy. W Język pisarzy. Problemy słownictwa. Red. T. Korpysz, A. Kozłowska. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Śliwiński Wladysław. 2016. Dialektyzmy i kultura ludowa w dramatach Stanisława Wyspiańskiego. Kraków: Wydawnictwo Libron.
Tokarski Ryszard. 2006. Konotacja semantyczna – strukturalistyczna czy kognitywna?, W Językoznawstwo kognitywne III. Kognitywizm w świetle innych teorii. Red. O. Sokołowska, D. Stanulewicz. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Tokarski Ryszard. Światy za słowami. Wykłady z semantyki leksykalnej. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Żmigrodzki Piotr. 2009. Wprowadzenie do leksykografii polskiej. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.