Status „wyjścia w teren” w dydaktyce języka kaszubskiego

Abstrakt

Artykuł dotyczy problemu organizacji lekcji „języka kaszubskiego”. Autorka stoi na stanowisku, że nauka w terenie to istotna i nieodzowna część procesu dydaktycznego. Wyjście w teren najlepiej realizuje główny cel „języka kaszubskiego”: pozwala zanurzyć język w kulturze. Uczniowie dostają szansę mówienia cały czas po kaszubsku: z nauczycielem, między sobą, z innymi ludźmi. Wychodząc poza budynek szkolny, uczeń najlepiej poznaje środowisko lokalne (historię, geografię, przyrodę), a spotykając się z wybranymi przedstawicielami kultury kaszubskiej czy kaszubskiego ruchu regionalnego, kształtuje swoją tożsamość. Nauka w terenie podnosi kompetencje społeczne, a odpowiednio zaaranżowana sytuacja dydaktyczna stwarza świetną okazję do kształcenia sprawności językowej.

Tymczasem rola warsztatów, wycieczek, wyjść do muzeów itp. nie została odpowiednio opisana w podstawie programowej i bez oddolnej inicjatywy nauczycieli i dyrektorów szkół zachodzi niebezpieczeństwo braku tej formy pracy na lekcjach.