Spoglądanie „zazdrosnym okiem” a grzech invidia w historii języka polskiego

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest analizie trzech dawnych nazw czwartego spośród grzechów głównych, grzechu invidia. Jednostki te łączy jedna wspólna cecha, ich etymonem jest czasownik oznaczający ‘widzieć’, nawiązujący do mowy ciała osoby zazdrosnej.

Główny kierunek analiz wyznaczano za pomocą metody semazjologicznej. Wychodząc od etymologii, badano, jakimi drogami poszczególne słowoformy nabywały nowych sensów, określano charakter tych przesunięć oraz cel, któremu modyfikacje te służyły.