Chrześcijaństwo pozakonfesjonalne i Søren Kierkegaard

Abstrakt

Według Sørena Kierkegaarda rozwój chrześcijaństwa to historia odchodzenia od niego, a przynajmniej łagodzenia kryteriów przynależności do niego. Duńczyk proponuje dwa modele wiary trans-konfesyjnej: (1) Uznanie ziemskiego życia Jezusa Chrystusa, jego śmierci i zmartwychwstania i nic więcej. (2) Uznanie wiary za tę, która została zdefiniowana powyżej w punkcie pierwszym i dodatkowo na tej podstawie wybór Biblii, co jest możliwe jako akt wtórny związany z wiarą, ale nie jako jej punkt wyjścia. Co więcej, wszystkie interpretacje wiary pozakonfesjonalnej powinny być subiektywnie rozpatrywane przez jedną osobę. Kierkegaard wspomina tu o elementach mistycznych. Wszystkie relacje religijne powinny mieć charakter osobowy. Jeśli chodzi o kwestie wiary i rozumu, to stanowisko Paulinizmu – albo/albo – jest wiążące. Kierkegaard żąda, aby istniejące Kościoły uznawały się za reprezentujące złagodzone formy chrześcijaństwa; w przeciwnym razie muszą zostać poddane krytyce. Idealne są dla niego pierwsze dwa wieki istnienia chrześcijaństwa, a modelem osobowym jest „świadek prawdy”, którego szczegółowo opisuje. Nasilające się zjawisko wiary pozakonfesjonalnej ma swoje korzenie w przemianach cywilizacyjnych (sekularyzacja) oraz w intensywnym ujawnianiu się w historii chrześcijaństwa praktyk niezgodnych z tłem biblijnym.