Uważność w szkole - kształcenie umysłu, serca i ciała

Abstract

Wprowadzenie praktyki uważności do edukacji można postrzegać jako egzemplifikację koncepcji edukacji holistycznej J.H. Pestalozziego. Jednocześnie może być postrzegana jako próba przełożenia kategorii „serca” na bardziej szczegółowy język praktyki wychowawczej. We współczesnej szkole w wielu miejscach na świecie przeprowadzane są interesujące eksperymenty. Włączając praktyki kontemplacyjne, takie jak praktyka uważności do programu nauczania, szkoły eksperymentujące z technikami, które pozwalają uczniom pozostać w ciszy, badać stany wewnętrzne i obserwować umysł. Fakt, że pedagogika kontemplacyjna ukazuje sposób przełożenia trudno dostępnych obszarów związanych z duchowością człowieka (sercem, miłością czy współczuciem) na język praktyki wychowawczej wydaje się być czymś świeżym i nowym poznawczo.