Dialog a uczenie się Innego

Abstract

Artykuł koncentruje się na obecności Innego w przestrzeni dialogu. Język mówiony jest podstawą dialogu, a jego nieleksykalne elementy: akcent, melodia i ilość (ogółem nazwane „prozodią”) dostarczają informacji, które ustanawiają wypowiedź werbalną jako działanie komunikacyjne. W konsekwencji osoba głucha jest określana jako Inny, ponieważ ma ograniczone umiejętności prozodyczne. Najnowocześniejsze implanty ślimakowe umożliwiają osobom cierpiącym na głęboki ubytek słuchu rozwój słuchu i języka, zwłaszcza umiejętności prozodycznych, umożliwiając w ten sposób nawiązanie dialogu. Można jednak zadać pytanie, czy dialog ten polega na zbliżeniu osób niesłyszących do osób słyszących, czy raczej wypada porzucić stereotyp „osoby niesłyszącej” i traktować takie osoby nie jako obce, ale jako część społeczności słyszących.