Poetyckie porachunki z tym, co nieuchronne w poezji Ludmiły Marjańskiej

Abstrakt

Celem prezentowanych w artykule analiz jest rekonstrukcja podmiotowego obrazu życia i śmierci kreowanego w wybranych utworach Ludmiły Marjańskiej. Interpretacji poddałam te liryki z trzech tomików poetyckich wydanych w ostatnich latach życia i działalności twórczej autorki, w których zindywidualizowany obraz życia i śmierci oparty jest na metaforze pojęciowej ŻYCIE TO DROGA / PODRÓŻ (DO BOGA), CZŁOWIEK TO WĘDROWIEC (DO BOGA). Taka rozwinięta postać metafory ŻYCIA jako DROGI jest obecna w tekstach, obraz rzeczywistości kształtowany jest w perspektywie religijnej. Jednym z ważnych zagadnień poruszanych przez poetkę w wierszach jest zagadnienie nieuchronności przemijania życia, które często obrazowane jest w ramach kategorii CZASU. Mijanie czasu jest równoznaczne z mijaniem życia. W niektórych lirykach uwaga skoncentrowana jest na momencie końcowym wędrówki człowieka, czyli na śmierci i przejściu do innej rzeczywistości. W wierszach Marjańskiej zawarta jest myśl, że z tymi nieuchronnymi doświadczeniami trudno jest się człowiekowi pogodzić, ale pogodzić się trzeba.