Uniwersyteckie Czasopisma NaukoweTelewizja jako aktor polityczny w ocenie społecznej Polaków
Słowa kluczowe:
telewizja, aktor polityczny, ocena społecznaAbstrakt
Telewizja traktowana jako jeden z aktorów politycznych podlega ocenie społecznej w zakresie jej wiarygodności i zaufania. W przypadku polskich mediów audiowizualnych wieloletnie badania sondażowe prowadzone w tym zakresie wykazują, że w ciągu ostatnich kilku lat zaszły zasadnicze zmiany w postrzeganiu przekazów telewizyjnych przez Polaków. Tendencję tę należy łączyć między innymi z dynamicznymi przeobrażeniami polskiej sceny politycznej oraz kształtującymi się preferencjami politycznymi odbiorców. Publikacja ma na celu ukazanie zaistniałych zmian w ocenie telewizji z uwzględnieniem stosunku Polaków do rzeczywistości politycznej oraz preferencji w zakresie korzystania z określonych źródeł informacji.
Downloads
Bibliografia
Bourdieu P., O telewizji. Panowanie dziennikarstwa, przeł. K. Sztandar-Sztanderska, A. Ziółkowska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009.
Briggs M., Telewizja i jej odbiorcy w życiu codziennym, przeł. B. Radwan, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2012.
Debord G., Społeczeństwo spektaklu oraz Rozważania o społeczeństwie spektaklu, przeł. M. Kwaterko, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2006.
Dobek-Ostrowska B., Polski system medialny na rozdrożu. Media w polityce, polityka w mediach, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2011.
Dzierżyńska-Mielczarek J., Rynek mediów w Polsce. Zmiany pod wpływem nowych technologii rynkowych, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2018.
Gálik S., Gálikova Tolnaiová S., Influence of the Internet on the Cognitive Abilities of Man Phenomenological and Hermeneutical Approach, „Communication Today” 2015, vol. 6, no. 1, p. 7–17.
Hellweg S.A., Pfau M., Brydon S.R., Televised Presidential Debates: Advocacy in Contemporary America, Praeger Publishers, New York 1992.
Jaskiernia A., Od telewizji masowej do Netfliksa. Telewizja w Stanach Zjednoczonych w epoce cyfrowej, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2016.
Jędrzejewski S., Wiedza o audytorium mediów a możliwości jego kontroli [w:] Teorie komunikacji i mediów, red. M. Graszewicz, J. Jastrzębski, t. 1, Oficyna Wydawnicza ATUT, Wrocław 2009.
Kepplinger H.M., Demontaż polityki w społeczeństwie informacyjnym, przeł. A. Kożuch, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2007.
Klepka R., Ewolucja Wiadomości TVP1: od medialnej stronniczości do propagandy politycznej? [w:] Walka informacyjna. Uwarunkowania – Incydenty – Wyzwania, red. H. Batorowska, Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Instytut Bezpieczeństwa i Edukacji Obywatelskiej, Katedra Kultury Informacyjnej i Zarządzania Informacją, Kraków 2017.
Komunikat z badań nr 39/1994, Opinie o instytucjach publicznych po kryzysie rządowym, CBOS, Warszawa, marzec 1994.
Komunikat z badań nr 70/2019, Wiarygodność mediów, CBOS, Warszawa, maj 2019.
Komunikat z badań nr 113/1997, Ocena działalności instytucji publicznych, CBOS, Warszawa, wrzesień 1997.
Komunikat z badań nr 118/2019, Ocena działalności instytucji publicznych i mediów, CBOS, Warszawa, wrzesień 2019.
Komunikat z badań nr 121/2018, Oceny działalności instytucji publicznych, CBOS, Warszawa, wrzesień 2018.
Komunikat z badań nr 133/2016, Ocena instytucji publicznych, CBOS, Warszawa, wrzesień 2016.
Komunikat z badań nr 179/1995, Zaufanie do instytucji publicznych w czasie wyborów prezydenckich, CBOS, Warszawa, listopad 1995.
Kreft J., Władza algorytmów. U źródeł potęgi Google i Facebooka, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2019.
McQuail D., Teoria komunikowania masowego, przekł. M. Bucholc, A. Szulżycka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008.
Mielczarek T., Misja czy komercja – ewolucja programu Telewizji Polskiej SA, „Zeszyty Prasoznawcze” 2013, nr 4, s. 461–476.
Mocek S., Władza i media. Dyskurs polityczny wokół mediów publicznych w Polsce, „Zoon Politikon” 2017, nr 8, s. 33–57, https://www.civitas.edu.pl/wp-content/uploads/2015/03/ZP_08_2017_033-060.pdf (dostęp: 19.08.2020).
Mrozowski M., Media masowe. Władza, rozrywka i biznes, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2001.
Nowak-Teter E., Rodzaje i przejawy tendencyjności w telewizyjnych programach informacyjnych w Polsce, „e-Politikon” 2017, nr 21, s. 102–133, http://oapuw.pl/wp-content/uploads/2017/07/ePolitikon-21-2017.pdf (dostęp: 23.08.2020).
Ociepka B., Dla kogo telewizja? Model publiczny w postkomunistycznej Europie Środkowej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003.
Piontek D., Komunikowanie polityczne i kultura popularna. Tabloidyzacja informacji o polityce, Wydawnictwo Naukowe WNPiD UAM, Poznań 2011.
Pokorna-Ignatowicz K., Polska telewizja publiczna jako „łup polityczny”, „Studia Medioznawcze” 2010, nr 2, s. 39–47.
Postman N., Zabawić się na śmierć. Dyskurs publiczny w epoce show-businessu, przeł. L. Niedzielski, Wydawnictwo MUZA, Warszawa 2002.
Raport całościowy z badania: Różnorodność treści informacyjnych w Polsce z perspektywy użytkownika, red. J. Garlicki, Warszawa 2015, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/Portals/0/publikacje/analizy/roznorodnosc-tresci-informacyjnych-w-polsce.pdf (dostęp: 12.08.2020).
Sartori G., Homo videns. Telewizja i post-myślenie, przeł. J. Uszyński, Telewizja Polska, Warszawa 2005.
Świerczyńska-Głowania W., Działalność programowa telewizji publicznej. Kluczowe determinanty programowania i dystrybucji oferty, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2017.
Television and the Public Interest. Vulnerable Values in West European Broadcasting, red. J.G. Blumler, SAGE Publications, London 1992.
Television News Research: Recent European Approaches and Findings, red. K. Renckstorf, D. McQuail, N. Jankowski, Quintessence Publishing Deutschland, Berlin 2001.
Telewizję w 2019 roku oglądaliśmy krócej. Królował Polsat, ale TVP ma też powód do zadowolenia, https://businessinsider.com.pl/media/tv-radio/ogladalnosc-telewizji-w--2019-roku-dane-nielsena/ffwwf89 (dostęp: 19.08.2020).
Toeplitz K.T., Dokąd prowadzą nas media, Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2006.
