Charakter kontroli konstytucyjności orzeczeń sądowych sprawowanej przez Sąd Najwyższy w postępowaniach inicjowanych skargą nadzwyczajną

Abstrakt

Problematyka glosy dotyczy charakteru kontroli konstytucyjności orzeczeń sądowych sprawowanej przez Sąd Najwyższy w postępowaniach inicjowanych skargą nadzwyczajną. W komentowanym wyroku Sąd Najwyższy uznał, że norma prawna wynikająca z art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyraża zasadę konstytucyjną, a w konsekwencji stanowi dopuszczalny wzorzec kontroli orzeczenia sądowego zaskarżonego skargą nadzwyczajną. Stanowisko Sądu Najwyższego należy uznać za szczególnie interesujące w kontekście praktyki orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego, który zasadniczo odrzuca możliwość powoływania się na art. 76 Konstytucji RP jako podstawę skargi konstytucyjnej, wskazując, że norma prawna wynikająca z tego przepisu ma charakter zasady polityki państwa, a w konsekwencji nie kreuje po stronie jednostki żadnych praw lub potencjalnych roszczeń. W glosie zbadano relację, w jakiej pozostają do siebie pojęcia „zasady polityki państwa” i „zasady konstytucyjne” oraz przeanalizowano praktykę Sądu Najwyższego w zakresie rekonstrukcji wzorców kontroli konstytucyjności orzeczeń sądowych. Podjęte rozważania prowadzą do wniosku, że komentowany wyrok stanowi przejaw odejścia przez Sąd Najwyższy od dotychczasowej praktyki rekonstrukcji wzorców kontroli konstytucyjności orzeczeń sądowych.