Między katharsis a pathos. Terapeutyczne aspekty śpiewu

Abstrakt

Autorka wychodzi z założenia, że w muzyce to, co estetyczne nie zawsze daje się oddzielić od tego, co społeczne lub polityczne. Przedstawia estetyczne kategorie pathos oraz katharsis, które odnosiły się do społecznej funkcji sztuki, a które jednocześnie stanowiły i wciąż stanowią narzędzia oceny estetycznej. Wiele aspektów znaczenia muzyki ma charakter społeczny: terapeutyczny wymiar muzyki jest jednym z takich aspektów, w którym to, co społeczne wynika z tego, co estetyczne i na odwrót: co estetyczne nadbudowuje się nad tym, co społeczne. Autorka odwołuje się do tych form muzyki, które mają silny społeczny, a zarazem estetyczny wymiar. Oddziałują one indywidualnie, oddając ból i cierpienie wykonawcy (pathos), ale także wzbudzają silne odczucia emocjonalne u słuchaczy (katharsis). Przykłady, do jakich odwołuje się autorka, to muzyka tradycyjna – szczególnie muzyka żałobna, muzyka improwizowana oraz muzyka chóralna. Autorka przekonuje o przydatności kategorii pathos i katharsis do przedstawienia muzyki jako dziedziny rozwoju, ulepszania i kształtowania tego, co społeczne w tym, co indywidualne.