Uniwersyteckie Czasopisma Naukowe(Pop)kulturowy zawrót głowy u studentów generacji Z
Słowa kluczowe:
popkultura, studenci filologii polskiej z Chin, studenci filologii romańskiej z PolskiAbstrakt
Autorka artykułu, na podstawie ankiet przeprowadzonych wśród chińskich i polskich studentów pierwszego roku filologii polskiej oraz romańskiej Uniwersytetu Gdańskiego, bada świadomość (pop)kulturową przedstawicieli generacji Z pochodzących z dwóch odmiennych kręgów kulturowych. Analiza porównawcza ma na celu znalezienie odpowiedzi na pytanie o istnienie kanonu (pop)kulturowego, który stanowiłby pomost dla tożsamości azjatyckiej i europejskiej. Artykuł udowadnia również, że kultura popularna ma prawo koegzystować obok kultury wysokiej, wzbogacając ją o nowe treści, sensy i znaczenia, i przybliża sposoby wykorzystania kultury popularnej w kształceniu językowo-kulturowym pokolenia „cyfrowych tubylców”.
Downloads
Bibliografia
Cambridge Dictionary [pop culture], https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/pop-culture.
Eco U. (1990), Innowacja i powtórzenie: pomiędzy modernistyczną i postmodernistyczną estetyką. Przeł. Teresa Rutkowska, „Przekazy i Opinie” nr 1–2.
Gajda J. (2005), Media w edukacji, Kraków.
Godziński B. (2017), Świat (i Polska) oszalał na punkcie k-popu. To SpiceGirls i Backstreet Boys dzisiejszych czasów, http://natemat.pl/222829,moda-nagirsbandy-i-boysbandy-nie-minela-topowi-artysci-maja-skosne-oczy-a-wsrodfanow-sa-nie-tylko-nastolatki.
Golka M. (2008), Socjologia kultury, Warszawa.
Halava M., Wróbel P. (2008), Bauman o popkulturze. Wypisy, Warszawa.
Herma M. (2010), Dlaczego Azjaci kochają Chopina (bardziej niż Polacy)?, http://www.ziemianiczyja.pl/2010/04/dlaczego-azjaci-kochaja-chopina.
Jakubowski W. (2014), Media i kultura popularna jako obszar studiów nad edukacją, „Studia Edukacyjne” nr 30.
Kłoskowska A. (2007), Socjalizacja kultury, Warszawa.
Krajewski M. (2005), Kultury kultury popularnej, Poznań.
Kuciel K. (2003), Czy gry fabularne powinny być obecne w szkole? Dyskusja z Jerzym Szeją, autorem artykułu „Nowe formy kształcenia: narracyjne gry fabularne”, w: Uwieść słowem, czyli retoryka stosowana, red. J.Z. Lichański, Warszawa.
Melosik Z. (1996), Tożsamość, ciało i władza. Teksty kulturowe jako (kon)teksty pedagogiczne, Poznań – Toruń.
Melosik Z. (2007), Teoria i praktyka edukacji wielokulturowej, Kraków.
Mielniczuk M. (2011), Amerykanizacja – postęp czy degradacja kultury?, „Plagiat” nr 12.
Oxford Dictionary[pop culture], https://en.oxforddictionaries.com/definition/pop_culture.
Podstawa programowa przedmiotu Język polski, IV etap edukacyjny, https://www.terazmatura.pl/docs/Podstawa-programowa-z-jezyka-polskiego-szkolaponadgimnazjalna.pdf.
Pop U. (2003), Demony wyobraźni. Szkic o retoryce współczesnej kultury popularnej, w: Uwieść słowem, czyli retoryka stosowana, red. J.Z. Lichański, Warszawa.
Sikora M. (2014), Kultura popularna jako semiologia codzienności, „Ruch Filozoficzny” nr 1.
Słownik licealisty wyd. Omega [popkultura], http://wosnastoprocent.pl/slownik/popkultura.
Szeja J. (2002), Nowe formy kształcenia: narracyjne gry fabularne, w: Metodyka literatury, t. 2, red. J. Pachecka, A. Piątkowska i K. Sałkiewicz, Warszawa.
