Uniwersyteckie Czasopisma NaukoweDyskursy katastrofy klimatycznej
DOI:
https://doi.org/10.26881/ae.2021.18.04Słowa kluczowe:
dyskurs, klimat, katastrofa, przyrodaAbstrakt
Celem artykułu jest omówienie najistotniejszych dyskursów definiujących katastrofę klimatyczną: denializm, zrównoważony rozwój, ekologię głęboką, dyskursy apokaliptyczne oraz koncepcję głebokiej adaptacji. Dyskursy te analizowane są jako narracje o tożsamości ludzi żyjących w czasch globalizacji zagrożeń środowiskowych.
Downloads
Download data is not yet available.
Bibliografia
Bendell J. Głeboka adaptacja: mapa nawigacyjna katastrofy klimatycznej. Dostęp: https://lifeworth.com/DeepAdaptation-pl (29.09.2021)
Bińczyk E. (2018). Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu. Warszawa: PWN.
Chutorański M. (2020). Nie tylko ludzkie wymiary edukacji. W stronę pedagogiki nieantropocentrycznej, Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytet Szczeciński.
Chutorański M., Makowska A. (2019). Rzeczy-kultura-edukacja, Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytet Szczeciński.
Czerepaniak -Walczak M. (2006). Pedagogika emancypacyjna, Gdańsk: GWP.
Debray R (2011), Du bon usage des catastrophes, Paris: Gallimard.
Girard R. (2018) Apokalipsa tu i teraz, Kraków: Wydawnictwo WAM.
Jacobs P.H., Jokimäki A., Rice K., Green S.A., Winkler B. (2016) Polluted Discourse: Communication and Myths in a Climate of Denial. In: Drake J., Kontar Y., Eichelberger J., Rupp T., Taylor K. (eds) Communicating Climate-Change and Natural Hazard Risk and Cultivating Resilience. Advances in Natural and Technological Hazards Research, vol 45. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-20161-0_3
Jacques, P. J.; Knox, C. C. (2016). Hurricanes and hegemony: a qualitative analysis of micro-level climate change denial discourses. Environmental Politics, 25(5), 831–852.
Jarecka U. (2020). Wyzwania antropocenu. Żywioł wody w retoryce audiowizualnych narracji o katastrofach, Kultura Współczesna, 2, 83-97.
Klein N. (2016). To zmienia wszysko. Kapitalizm kontra klimat. Warszawa:Muza.
Kozioł, P. (2018). Ekologia głęboka Arne Naessa – wizja panteistycznej religii współczesności. Humanistyka I Przyrodoznawstwo, 4, 85–100.
Kozłowski S. (2000). Ekorozwój – wyzwanie XXI wieku. Warszawa: PWN.
Kwieciński, Z (1991), Nieobecne dyskursy cz. !, Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK.
Latour B. (2015), Face a Gaia. Huit conferences sur le nouveau regime climatique, Paris: La Decouverte.
Lovelock J. (1988). The Ages of Gaia, Oxford: Oxford University Press.
Macnaghten P., Urry J. (2005). Alternatywne przyrody. Nowe myślenie o przyrodzie i społeczeństwie. Warszawa: Scholar.
Margulis L. (2000). Symbiotyczna planeta. Warszawa: Wydawnictwo CiS.
Naess, A. (1987). Ecology, Community and Lifestyle. Londyn: Cambridge University Press.
McKie, R. E. (2019). Climate change counter movement neutralization techniques: a typology to examine the climate change counter movement. Sociological Inquiry, 89(2), 288–316.
Mendel M. (2006). Pedagogika miejsca, Wrocław: Wydawnictwo Naukowe DSW.
Obrycka M. (2020). W stronę posthumanizmu. O wychowaniu do humanitaryzmu międzygatunkowego. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Panasiuk R. (1993). Człowiek wobec przyrody, Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica, 10. 5-26.
Peterson TC, Connolley WM, Fleck J (2008) The myth of the 1970s global cooling scientific consensus. Bulletin of the American Meteorological Society 89(9).1325–1337.
Szkudlarek T. (1993). Wiedza i wolność w pedagogice amerykańskiego postmodernizmu, Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Śliwerski B. Szkudlarek T. (1991), Wyzwania pedagogiki krytycznej i antypedagogiki, Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Washington H. W. (2013), Human Dependence on Nature. New York: Earthscan.
Bińczyk E. (2018). Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu. Warszawa: PWN.
Chutorański M. (2020). Nie tylko ludzkie wymiary edukacji. W stronę pedagogiki nieantropocentrycznej, Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytet Szczeciński.
Chutorański M., Makowska A. (2019). Rzeczy-kultura-edukacja, Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytet Szczeciński.
Czerepaniak -Walczak M. (2006). Pedagogika emancypacyjna, Gdańsk: GWP.
Debray R (2011), Du bon usage des catastrophes, Paris: Gallimard.
Girard R. (2018) Apokalipsa tu i teraz, Kraków: Wydawnictwo WAM.
Jacobs P.H., Jokimäki A., Rice K., Green S.A., Winkler B. (2016) Polluted Discourse: Communication and Myths in a Climate of Denial. In: Drake J., Kontar Y., Eichelberger J., Rupp T., Taylor K. (eds) Communicating Climate-Change and Natural Hazard Risk and Cultivating Resilience. Advances in Natural and Technological Hazards Research, vol 45. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-20161-0_3
Jacques, P. J.; Knox, C. C. (2016). Hurricanes and hegemony: a qualitative analysis of micro-level climate change denial discourses. Environmental Politics, 25(5), 831–852.
Jarecka U. (2020). Wyzwania antropocenu. Żywioł wody w retoryce audiowizualnych narracji o katastrofach, Kultura Współczesna, 2, 83-97.
Klein N. (2016). To zmienia wszysko. Kapitalizm kontra klimat. Warszawa:Muza.
Kozioł, P. (2018). Ekologia głęboka Arne Naessa – wizja panteistycznej religii współczesności. Humanistyka I Przyrodoznawstwo, 4, 85–100.
Kozłowski S. (2000). Ekorozwój – wyzwanie XXI wieku. Warszawa: PWN.
Kwieciński, Z (1991), Nieobecne dyskursy cz. !, Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK.
Latour B. (2015), Face a Gaia. Huit conferences sur le nouveau regime climatique, Paris: La Decouverte.
Lovelock J. (1988). The Ages of Gaia, Oxford: Oxford University Press.
Macnaghten P., Urry J. (2005). Alternatywne przyrody. Nowe myślenie o przyrodzie i społeczeństwie. Warszawa: Scholar.
Margulis L. (2000). Symbiotyczna planeta. Warszawa: Wydawnictwo CiS.
Naess, A. (1987). Ecology, Community and Lifestyle. Londyn: Cambridge University Press.
McKie, R. E. (2019). Climate change counter movement neutralization techniques: a typology to examine the climate change counter movement. Sociological Inquiry, 89(2), 288–316.
Mendel M. (2006). Pedagogika miejsca, Wrocław: Wydawnictwo Naukowe DSW.
Obrycka M. (2020). W stronę posthumanizmu. O wychowaniu do humanitaryzmu międzygatunkowego. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Panasiuk R. (1993). Człowiek wobec przyrody, Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica, 10. 5-26.
Peterson TC, Connolley WM, Fleck J (2008) The myth of the 1970s global cooling scientific consensus. Bulletin of the American Meteorological Society 89(9).1325–1337.
Szkudlarek T. (1993). Wiedza i wolność w pedagogice amerykańskiego postmodernizmu, Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Śliwerski B. Szkudlarek T. (1991), Wyzwania pedagogiki krytycznej i antypedagogiki, Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Washington H. W. (2013), Human Dependence on Nature. New York: Earthscan.
Pobrania
Opublikowane
2021-11-14
Jak cytować
Kopciewicz, L. (2021). Dyskursy katastrofy klimatycznej . Ars Educandi, 18(18), 67–82. https://doi.org/10.26881/ae.2021.18.04
Numer
Dział
Artykuły i rozprawy
