Desygnat pojęciowy zwrotu „działalność twórcza” użytego w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych

Abstrakt

W komentowanym wyroku wskazuje się, że za utwór uznaje się tylko przejaw takiego działania, które choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem że posiada cechę nowości, której stopień nie ma jednak znaczenia. Podkreślono ponadto, że przejaw działalności twórczej, aby podlegał ochronie, musi mieć indywidualny charakter. Nie oznacza to jednak, że utwór musi odzwierciedlać cechy indywidualności twórcy, ale że sam przez się musi wyróżniać się od innych takich samych przejawów działalności twórczej, w sposób świadczący o jego swoistości, oryginalności i tych właściwościach, które sprawiają, że w większym czy mniejszym stopniu jest on niepowtarzalny i nieposiadający swojego odpowiednika w przeszłości. Indywidualny charakter utworu oznacza również, iż utwór odróżnia się w sposób obiektywny od innych przedmiotów intelektualnych. Wspomniane tezy sugerują, że cechę twórczego charakteru utworu należy postrzegać w kategoriach nowości subiektywnej, zaś indywidualności dzieła – nowości obiektywnej. Omawiany wyrok Sądu Apelacyjnego wpisuje się zarazem w – akcentowane zarówno w orzecznictwie, jak i poglądach doktryny – dążenie do obiektywizacji kryteriów oceny wytworu intelektualnego jako przedmiotu praw autorskich (utworu).