Historia sportu wojskowego w Polsce – analiza instytucjonalna

Abstrakt

W artykule przedstawiono historię sportu wojskowego w Polsce, analizując jego znaczenie w okresie od momentu odzyskania niepodległości w 1918 r. po współczesność. Sport wojskowy od zawsze służył budowaniu tożsamości narodowej i przygotowaniu obronnemu. W Międzywojniu silnie związany z wojskiem, sport przechodził kolejne transformacje w czasie PRL, gdy stał się elementem propagandowym i instrumentem ideologicznym. Po 1989 r., w okresie transformacji ustrojowej, powiązania te osłabły, a wojskowe kluby sportowe utraciły wsparcie finansowe. Kolejne reformy pozwoliły na powstanie centralnych struktur, takich jak Centralny Wojskowy Zespół Sportowy, które wzmocniły status żołnierzy sportowców. Obecnie sport wojskowy ma na celu wspieranie karier dwutorowych, tj. łączenia sportu z karierą wojskową. Autorzy podkreślają również rolę, jaką sport wojskowy odgrywa w promowaniu wartości patriotycznych i tożsamościowych oraz tworzeniu wizerunku przyjaznej, ale silnej armii. Zmieniające się konteksty społeczne, od politycznych po ideologiczne, mają wpływ na sposób funkcjonowania sportu wojskowego, a jego proobronna funkcja nabiera znaczenia w obliczu współczesnych zagrożeń geopolitycznych. Artykuł wskazuje na trwałość relacji między sportem a wojskiem oraz na wzrastające zainteresowanie wojskiem w debacie publicznej. Ramę teoretyczną rozważań wyznacza koncepcja instytucjonalna Douglasa Northa.