Instrumenty prawne ochrony klimatu przed uchwaleniem Europejskiego Zielonego Ładu (2019)

Abstrakt

W 1992 r. podpisano w Rio de Janeiro, podczas konferencji określanej mianem „Szczytu Ziemi”, ramową konwencję w sprawie zmian klimatu, zwaną konwencją klimatyczną. Jest to pierwsza umowa międzynarodowa w całości poświęcona ochronie klimatu przed zmianami. Jej celem jest doprowadzenie do stabilizacji antropogenicznych gazów cieplarnianych w atmosferze oraz adaptacja do zmian klimatu. Wprowadzono tam wspólną, lecz zróżnicowaną odpowiedzialność państw za problemy związane ze zmianami klimatu. Wprowadzono też kilka zasad postępowania w tym zakresie, aby chronić klimat dla dobra obecnych i przyszłych pokoleń. Protokół z Kioto z 1997 r., mający charakter wykonawczy do konwencji klimatycznej, wzmocnił rolę prawa w przeciwdziałaniu zmianom klimatu, poprzez wprowadzenie instrumentów ekonomicznych, w tym handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Konferencja Stron Konwencji Klimatycznej COP 21 w Paryżu w 2015 r. przyjęła projekt porozumienia klimatycznego, którego celem jest zatrzymanie do końca XXI w. wzrostu globalnego ocieplenia do 2°C poprzez m.in. kontrybucje narodowe dotyczące redukcji i pochłaniania CO2. Wprowadzona w 2019 r. koncepcja Europejskiego Zielonego Ładu w Unii Europejskiej zakłada nową zrównoważoną strategię na rzecz wzrostu gospodarczego, w której w 2050 r. nie będzie emisji netto gazów cieplarnianych, a wzrost gospodarczy zostanie oddzielony od wykorzystania zasobów. W europejskim prawie o klimacie nie proponuje się nowych instrumentów prawnych w tym przedmiocie poza tymi, które zostały już wprowadzone przez konwencję klimatyczną i porozumienie klimatyczne.