Fonologiczne aspekty diagnozy i terapii dzieci z zaburzeniami wymowy – uwagi wstępne

Abstrakt

Dzieci z zaburzeniami wymowy stanowią najliczniejszą grupę odbiorców terapii logopedycznej.
Jest to grupa wewnętrznie niejednorodna, ponieważ trudności artykulacyjne mogą obejmować różne liczby głosek oraz występować na tle zróżnicowanej etiologii, która może wykraczać poza aspekty związane z budową i funkcjami aparatu mowy, m.in. z ograniczoną ruchomością i sprawnością języka czy wadą zgryzu. Artykuł przedstawia syntetyczną analizę kluczowych powodów, dla których warto badać sprawności fonologiczne dzieci z zaburzeniami wymowy, a także przyglądać się wzorcom popełnianych błędów artykulacyjnych w ich wypowiedziach. Szczególną uwagę zwrócono na etiologię zaburzeń wymowy, powiązanie kompetencji fonologicznych z trudnościami w uczeniu się czytania i pisania oraz na proces diagnozowania sprawności realizacyjnych, który poza jednowyrazowymi testami artykulacyjnymi powinien obejmować analizę spontanicznych wypowiedzi dziecka.