Uniwersyteckie Czasopisma NaukoweProblematyka intymności w komunikacji alternatywnej
DOI:
https://doi.org/10.4467/25439561.NP.19.010.10485Słowa kluczowe:
komunikacja, komunikacja alternatywna, osoba niepełnosprawna, osoba głuchoniema, intymność, intymność komunikacji z osobami niepełnosprawnymiAbstrakt
Zagadnienie komunikacji z zastosowaniem alternatywnych metod przekazu informacji generuje liczne wątpliwości nie tylko natury merytorycznej, metodycznej, ale też etycznej, wątpliwości obejmujące między innymi kwestie intymności, w tym kwestie przyzwolenia na intymność, zasad i warunków regulujących przekraczanie lub nieprzekraczanie granic intymności. Zasadniczo dotyczy osób z głębszymi, poważnymi niepełnosprawnościami, często sprzęgającymi się z niepełnosprawnościami sensorycznymi w połączeniu z ograniczeniami w zakresie funkcjonowania intelektualnego, somatycznego, sprawności ruchowej. Świadomość obecności intymności w komunikacji alternatywnej wydaje się istotna nie tylko dla jakości relacji komunikacyjnych, ale przede wszystkim dla ich humanizacji, poszanowania podmiotowości i autonomii niepełnosprawnej osoby korzystającej z alternatywnych metod przekazu i odbioru informacji. Dlatego w treści artykułu wskazano na specyfikę sygnalizowanych relacji komunikacyjnych oraz ich możliwe uwarunkowania pod adresem partnerów takie relacje realizujących.
Downloads
Bibliografia
Ben-Ari A., Lavee Y. (2007), Dyadic closeness in marriage: From the inside story to a conceptual model, „Journal of Social and Personal Relationships”, 24(5), s. 627–644.
Johnson R.M. (1995), PCS (The Picture Communication Symbols, Book I) System komunikacji obrazkowej, PZN, Warszawa.
Kinney R. (1972), Independent living without sight and hearing. The Hadley School for the Blind, Winnetka, Illinois.
Książek M. (2003), Dziecko głuchoniewidome od urodzenia: rozwijanie umiejętności komunikowania się, wykorzystanie metod komunikacji wspomagającej i alternatywnej, TPG, Warszawa.
Kwiatkowska M. (1997), Dzieci głęboko niezrozumiane, Oficyna Literatów i Dziennikarzy „Pod Wiatr”, Warszawa.
Ludíkova L. (2000), Vzdelávání hluchoslep?ch, cz. I, Scientia, Praha.
Miller R. (2014), Intimate relationships, McGraw-Hill Higher Education, London.
Rowland Ch., Schweigert P. (1995), System jednoznacznych symboli, TPG, Warszawa.
Souralová E. (2000), Vzdelávání hluchoslepých II, Scientia, Praha.
Tokarski J. (red.) (1978), Słownik wyrazów obcych, PWN, Warszawa.
Zaorska M. (2008a), Diagnoza preferencji i możliwości komunikacyjnych głuchoniewidomego dziecka [w:] Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych, M. Zaorska (red.), Wydawnictwo Edukacyjne Akapit, Toruń, s. 82–93.
Zaorska M. (2008b), Mowa ciała [w:] Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych, M. Zaorska (red.), Wydawnictwo Edukacyjne Akapit, Toruń, s. 94–100.
Zaorska M. (2009), Głuchoniewidomi w Polsce, Fundacja Wspólna Droga, Warszawa.
Zaorska M. (2015a), Niepełnosprawność sprzężona – wybrane zagadnienia teorii i praktyki pedagogicznej, Wydawnictwo UWM. Olsztyn.
Zaorska M. (2015b), Mowa ciała dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu [w:] Autyzm i AAC. Alternatywne i wspomagające sposoby porozumiewania się w edukacji osób z autyzmem, B.B. Kaczmarek, A. Wojciechowska (red.), Impuls, Kraków, s. 69–78.
Zaorska M. (2015c), Wprowadzanie metody/metod komunikacji alternatywnej – konteksty psychopedagogiczne i etyczne, „Niepełnosprawność”, nr 20, s. 155–164.
Zaorska M. (2016), Dobór metody komunikacji dla małego dziecka ze sprzężoną niepełnosprawności ą sensoryczną, „Niepełnosprawność”, nr 21, s. 151–161.
