Uniwersyteckie Czasopisma NaukoweHeroska pokoju dziecinnego. Pippi Pończoszanka jako głos rewolucji ideologicznej w literaturze dziecięcej
DOI:
https://doi.org/10.26881/ss.2020.24.01Słowa kluczowe:
błazen, karnawał, heros, antydziecko, władzaAbstrakt
Astrid Lindgren’s Pippi Longstocking, designed as a radically subversive character, is the antichild. Given power and independence, she discloses culture-defined relations between children and adults and promotes a sentiment-free commentary that highlights the inherent status of inequality in these relations and the resulting oppression. Placed by the author at the top of the hierarchy, she subverts this oppression: all of a sudden, now it is adults that are exposed to the activities of the unpredictable, rollicking, carnivalesque girl. The result of this narrative device is laced with the intense, insolvable conflict of two antagonistic tribes: children and adults. In this war, Pippi plays a leading role. She is the heroine of the marginalized space of the nursery.
Downloads
Bibliografia
Abate, M. (2008). Tomboys. A Literary and Cultural History. Philadelphia: Temple University Press.
Andersen, J. (2014). Denna dagen, ett liv. En biografi över Astrid Lindgren. Tłum. U. Andersson. Sztokholm: Norstedts.
Bachtin, M. (1975). Twórczość Franciszka Rabelais’go a kultura ludowa średniowiecza i renesansu. Tłum. A. Goreń i A. Goreń. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
Bergstrand, U. (1999). Maten i barnboken. W: U. Bergstrand i M. Nikolajeva (red.). Läckergommarnas kungarike. Om matens roll i barnlitteraturen. Stockholm: CBK, s. 43–84.
Cieślikowski, J. (1975). Literatura i podkultura dziecięca. Wrocław: Ossolineum.
Dymel-Trzebiatowska, H. (2013). Translatoryka literatury dziecięcej. Analiza przekładu utworów Astrid Lindgren na język polski. Gdańsk: Wydawnictwo UG.
Edström, V. (1992). Astrid Lindgren. Vildtoring och lägereld. Stockholm: Rabén & Sjögren.
Hoffmann, H. (1933). Złota różdżka. Czytajcie dzieci, uczcie się, jak to niegrzecznym bywa źle. Tłum. W. Szymanowski. Warszawa: Wydawnictwo Tanich Książek dla Dzieci i Młodzieży.
Kåreland, L. (1999). Modernismen i barnkammaren. Barnlitteraturens 40-tal. Stockholm: Rabén & Sjögren.
Key, E. (1900). Barnets Århundrade. Stockholm: Alb. Bonniers Boktryckeri.
Lindgren, A. (1964). Det började i köket hos Kristin… W: B. Strömstedt (red.). Min väg till barnboken. 21 barnbokförfattare berättar. Stockholm: Bonnier, s. 127–134.
Lindgren, A. (2007). Ur-Pippi. Originalmanus. Stockholm: Rabén & Sjögren.
Lindgren, A. (2011). Przygody Pippi. Tłum. I. Szuch-Wyszomirska i T. Chłapowska. Warszawa: Nasza Księgarnia.
Lundqvist, U. (1979). Århundradets barn. Fenomenet Pippi Långstrump och dess förutsättningar. Stockholm: Rabén & Sjögren.
Lundqvist, U. (2007). Komentarer. W: A. Lindgren. Ur-Pippi. Originalmanus. Stockholm: Rabén & Sjögren.
Metcalf, E. (1995). Astrid Lindgren. New York: Twayne.
Murzynowska, D. i E. Teodorowicz-Helman. (2008). Pippi Pończoszanka w polskim dyskursie kulturowym. W: H. Dymel-Trzebiatowska i E. Mrozek-Sadowska (red.). Astrid Lindgren 100 lat: interpretacje. Gdańsk: Pressfabryka, s. 67–86.
Rowbotham, J. (1989). Good Girls Make Good Wives. Guidance for Girls in Victorian Fiction. Oksford: Blackwell.
Sandemose, A. (2019). Uciekinier przecina swój ślad. Opowieść o dzieciństwie mordercy. Tłum. I. Zimnicka. Warszawa: Czarne.
Surmatz, A. (2007). International Politics in Astrid Lindgren’s Works. Barnboken 1–2 (30): 24–37.
Sznajderman, M. (2000). Błazen. Maski i metafory. Gdańsk: Słowo/obraz terytoria.
Waksmund, R. (1998). Dziecko nie święte. W: J. Papuzińska i G. Leszczyński (red.). Dziecko i sacrum. Studia i szkice literackie. Warszawa: Polska Sekcja IBBY, s. 209–226.
Zipes, J. (2001). Sticks and stones. The troublesome success of children’s literature from Slovenly Peter to Harry Potter. New York: Routledge.
