Rodzicielskie troski osób uwikłanych w doświadczanie relacji kobiety i mężczyzny z niepełnosprawnością intelektualną jako pary wychowującej dziecko. Wokół (braku) dobrych praktyk wsparcia

Abstrakt

W prezentowanym artykule ukażę zaledwie wstępnie, tytułem swoistego zasygnalizowania, rezultaty zrealizowanej próbki badawczej odnoszącej się do pojedynczej rodziny, której doświadczenia splatają się z uwikłaniem w życie dorosłej kobiety z niepełnosprawnością intelektualną oraz jej partnera – również osoby z niepełnosprawnością  intelektualną, którzy zostali rodzicami i wychowują córkę. Badanie było osadzone w jakościowym modelu empirii, z zastosowaniem otwartego wywiadu pogłębionego. Zamysłem artykułu jest zwrócenie uwagi na swoiste osamotnienie rodziców „takiej pary”, którzy – podejmując stałą pomoc i wsparcie wobec dorosłej córki i jej partnera – obojgu osobom z niepełnosprawnością intelektualną oraz wnuczki, prezentują przykład najlepszych praktyk towarzyszenia i pomocy w zadaniach codzienności. Jednakże aktualnie pozostaje ono zredukowane wyłącznie do kręgu najbliższej rodziny, pozostając niejako prywatną sprawą. W tym kontekście jaskrawo zaznacza się brak (nie tylko dobrych, ale jakichkolwiek) instytucjonalnych praktyk wsparcia i pomocy, systemowo udzielanych parze/związkowi – dwojgu osobom z niepełnosprawnością intelektualną żyjących razem (i wychowujących dziecko), adekwatnie do bieżącej, jednostkowej sytuacji życiowej i związanych z nią potrzeb.