„Moja sprawa” eksperymentalny spektakl o miłości, byciu parą i ciąży osób z zespołem Downa. Twórczość artystyczna teatrów osób z niepełnosprawnością intelektualną jako prawo do (współtworzenia) kultury – szkic

Abstrakt

Prezentowany tekst jest próbą pokazania tego, w jaki sposób doświadczenie miłości, bycia parą, ciąży jest przedstawiane w spektaklu z udziałem osób dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną. W szczególności tekst koncentruje się na sztuce „Moja sprawa” wystawionej przez grupę Biuro Rzeczy Osobistych. Jest to spektakl eksperymentalny, co oznacza, iż został wyreżyserowany przez profesjonalnego reżysera, wykreowany z udziałem profesjonalnego scenarzysty, scenografa, kompozytora muzyki, przede wszystkim zaś, z udziałem zawodowych aktorów, którzy występują na scenie razem z aktorami z zespołem Downa/niepełnosprawnością intelektualną. Artkuł stanowi dyskusję nad rolą sztuki jako przestrzeni, w której możliwe jest przedstawienie (zagadnienia/problemu) miłości, relacji pomiędzy kobietami i mężczyznami z niepełnosprawnością intelektualną, ciąży i rodzicielstwa jako zjawisk rozgrywających się w przestrzeni społecznych relacji i uwikłań. Kontekst teoretyczny dla dyskusji stanowi teoria dialogu i karnawalizacji M. Bachtina. Sztuka, spektakl, teatr wydają się znakomitym miejscem, w którym dokonywać może się zmiana znaczeń przypisywanych osobom z niepełnosprawnością intelektualną, zarówno odnoszących się do ich doświadczeń związanych z byciem parą, seksualnością, ewentualnością ciąży i rodzicielstwa, jak i znaczeń, które dotyczą ich potencjału twórczego, który wskazuje na to, że osoby te mają nie tylko prawo do kultury (dostępu, uczestnictwa, tworzenia) kultury, ale są jej częścią.