Uniwersyteckie Czasopisma NaukoweO (nie)studiowaniu i (nie)przygotowaniu do pracy w obszarze wsparcia dorosłych osób z niepełnosprawnością. Refleksja z doświadczeń nauczyciela akademickiego i badacza
Słowa kluczowe:
pedagogika specjalna, kształcenie pedagogów specjalnych, dorosłość i starość z niepełnosprawnościąAbstrakt
Prezentowany tekst jest próbą zmierzenia się z zagadnieniem (nie)przygotowania pedagogów specjalnych do podjęcia pracy w obszarze wsparcia w dorosłości i starości osób z niepełnosprawnością. Ukazujemy w nim aktualne pytania i dylematy pedagogiki specjalnej jako dyscypliny naukowej i jej podmiotu oraz kierunku kształcenia studentów, w którym dostrzegamy wyraźną lukę w polu zawodowej formacji kadr do pracy z osobami dorosłymi i seniorami z niepełnosprawnością.
Downloads
Bibliografia
Auge M. (2011), Nie-miejsca. Wprowadzenie do antropologii hipernowoczesności, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Granosik M. (1997), Niektóre aspekty pracy nad rozumieniem upośledzonego, „Studia Socjologiczne”, vol. 144.
Kupisiewicz M. (2016), Pedagog specjalny – człowiek o wyjątkowych predyspozycjach osobowościowych, profesjonalista posiadający rozległą, interdyscyplinarną wiedzę i umiejętności, „Studia z Teorii Wychowania”, t. 7, nr 4(17).
Krause A. (2016), Dorosłość w niepełnosprawności intelektualnej, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej”, nr 24.
Krause A. (2011), Współczesne paradygmaty pedagogiki specjalnej, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków.
Krzemińska D. (2014), Style bycia/działania terapeutów jako asumpt do rozważań o placówkach wsparcia dorosłych osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej”, nr 16.
Krzemińska D. (2012), Dorośli z niepełnosprawnością w okowach „misji rehabilitacyjnej” – perspektywa postkolonialna [w:] D. Krzemińska, I. Lindyberg, Wokół dorosłości z niepełnosprawnością intelektualną. Teksty rozproszone, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków.
Lindyberg I. (2009), Pytanie o specyfikę systemu instytucjonalnego wsparcia dorosłych osób z niepełnosprawnością „Niepełnosprawność. Życie z niepełnosprawnością. Trud dorastania i społecznej egzystencji”, nr 2.
Marzenna Z. (2012), Rola i miejsce pedagoga specjalnego w kreowaniu działalnościi edukacyjno-terapeutycznej, Acta Universitatis Nicolai Copernici, Pedagogika XXVIII, Nauki Humanistyczno-Społeczne, z. 405.
Plutecka K. (2005), Obraz pedagoga specjalnego w aspekcie nowoczesnych paradygmatów pedeutologicznych, „Szkoła Specjalna”, nr 2.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie środowiskowych domów samopomocy.
Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia z 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej.
Wiliński M. (2010), Diagnoza potrzeb i modele pomocy dla osób z ograniczeniami sprawności, A. Brzezińska, R. Kaczan, K. Smoczyńska (red.), Warszawa.
Woynarowska A. (2017), Być terapeutą dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną. Rozważania o dorosłości z niepełnosprawnością intelektualną i jej wsparciu, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej”, nr 25.
Woynarowska A., Rzeźnicka-Krupa J. (2014), Znaczenia nadawane wsparciu w dorosłości i własnej w nim roli przez terapeutów dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej”, nr 16.
Żółkowska T. (2011), Wspomaganie rozwoju dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną – refleksje pedagoga [w:] Dorośli z niepełnosprawnością intelektualną w labiryntach codzienności. Analiza badań – krytyka podejść – propozycje rozwiązań, B. Cytowska (red.), Toruń.
