Academic Scientific JournalsOn application of ICF in diagnosis as a foundation for providing help to people with disabilities. Between policy, scientific knowledge and practice
Keywords:
disability, diagnosis, scientific knowledge, helpingAbstract
The theoretical framework and the ICF methodology often contribute practitioners’ hopes and expectations to use ICF in everyday work. Particularly they affect expectations concerning the understanding of ICF’s theoretical basis, as well as those concerning knowledge about the model of this type of diagnosis and its importance in organizing rehabilitation (regarding both possibilities and drawbacks). The presented analysis is focused on the potential uses of the ICF proposed by: the Ministry of Education, the Ministry of Health, and the Ministry of Family, Labor and Social Policy, as well as the knowledge and understanding of the entities, responsible for organizing help and other models of diagnosis. This inquiry has led to believe that the postulate of using ICF in rehabilitation, including everyday practice work with students with disabilities at schools, usually faces numerous obstacles. An objective assessment must include a subjective conviction expressed by a person with a disability. Conjunction of both perspectives allows the functioning of an interactive model of diagnosis, which should be implemented in the rehabilitation, however, bringing it into practice might be significantly impeded by the top-down approach of a diagnosis, regarded with a functional approach. A personal perspective of disability of people involved in helping and their approach towards diagnosis often differs significantly from the theoretical framework the interactive model is based on. Often it also differs from the interpretation adopted by the ICF classification itself. Traditional scientific knowledge usually dominates the way of thinking about disability of people involved in helping, including teachers. That frequently brings those standpoints to “naive” beliefs. The practice of diagnosing reveals that the institutional knowledge and “common knowledge” often dominates the scientific one.
Downloads
References
Byra S., Boczkowska M., Duda M. (2016), Współczesne konteksty znaczeniowe terminu „niepełnosprawność” – implikacje Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF), „Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”, nr 4, s. 15–32.
Gajdzica Z. (2013), Źródła wiedzy polskich i czeskich nauczycieli na temat przemian kształcenia uczniów niepełnosprawnych – doniesienie z badań, „Studia Edukacyjne”, nr 24, s. 103–114.
ICF przekład w języku polskim: Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (2009), Światowa Organizacja Zdrowia, Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia.
ICF-CY: International Classification of Functioning, Disability and Health for Children and Youth (2007), World Health Organization, Geneva.
ICIDH: International Classification of Impairments, Disabilities, and Handicaps: a manual of classification relating to the consequences of disease (1980), World Health Organization, Geneva.
Jachimczak B. (2012), Przygotowanie nauczycieli wychowania przedszkolnego do realizacji wybranych zadań z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, „Studia Edukacyjne”, nr 21, s. 163–175.
Jagodziński R. (2013), Zastosowanie ICF jako narzędzia diagnozy, planowania i ewaluacji w programie aktywizacji społecznej i zawodowej osób niepełnosprawnych ruchowo, „Niepełnosprawność – zagadnienia, problemy, rozwiązania” nr II; s. 67–104.
Janiszewska-Nieścioruk Z., Sadowska S. (2016), Problemy związane z probolońskim kształceniem pedagogów i nauczycieli w Polsce, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej” nr 23, s. 13–31.
Kaszyński H., Cechnicki A. (2011), Polscy pracodawcy wobec zatrudniania osób chorujących psychicznie, „Psychiatria Polska” t. XLV, nr 1, s. 45–60.
Kirenko J. (2007), Indywidualna i społeczna percepcja niepełnosprawności, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.
Klus-Stańska D. (2011), Kształcenie nauczycieli w Polsce w oderwaniu od współczesnej pedagogiki, „Rocznik Pedagogiczny”, t. 34, s. 43–50.
Konieczna A., Konieczna I. (2010), Ocena i wyjaśnienie niepowodzeń edukacyjnych uczniów przez nauczycieli i rodziców [w:] Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka, red. A. Konieczna, Wydawnictwo APS, Warszawa, s. 115–128.
Koryś I., Kopeć J., Zasacka Z., Chymkowski R. (2017), Stan czytelnictwa w Polsce w 2016 roku, Biblioteka Narodowa, Warszawa [dostęp: 15.06.2017].
Kossewska J. (2000), Uwarunkowania postaw. Nauczyciele i inne grupy zawodowe wobec integracji szkolnej dzieci niepełnosprawnych, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków.
Kowalik S. (1989), Upośledzenie umysłowe. Teoria i praktyka rehabilitacji, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa–Poznań.
Kowalik S. (1996), Psychospołeczne podstawy rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Wydawnictwo „Interart”, Warszawa.
Kowalik S. (2005), Modele diagnozy psychologicznej [w:] Psychologia kliniczna, t. 1, red. H. Sęk, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, s. 181–192.
Kowalik S. (2007), Psychologia rehabilitacji, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa.
Kowalik S. (2011), O reputacji psychologii i psychologów, „Roczniki Psychologiczne”, nr 2, s. 53–59.
Michalak D., Koryś I., Kopeć J. (2016), Stan czytelnictwa w Polsce w 2015 roku: wstępne wyniki, Biblioteka Narodowa, Warszawa, http://nck.pl/media/attachments/317769/Stan%20czytelnictwa%20w%20Polsce%20w%202015%20r._BN_0416.pdf [dostęp: 2.09.2016].
Mikut M. (2014), Zaangażowanie w studiowanie czy pozorowanie? „Pedagogika Szkoły Wyższej”, nr 1, s. 105–121.
Reforma edukacji a uczeń ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Departament Informacji i Promocji Ministerstwo Edukacji Narodowej, komunikat 24 lutego 2017, https://men.gov.pl/ministerstwo/informacje/reforma-edukacji-a-uczen-ze-specjalnymi-potrzebamiedukacyjnymi.html [dostęp:25.02.2017r.].
Sadowska S. (2005), Ku edukacji zorientowanej na zmianę społecznego obrazu osób niepełnosprawnych, Wydawnictwo Edukacyjne AKAPIT, Toruń.
Sadowska S. (2014), „Trafiliśmy do nieznanego miasta, a ktoś poradził, żebyśmy zapuścili się w zarośla miedzy dwiema nowymi kamieniczkami” – podróż po mieście naukowym pedagogiki specjalnej, „Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”, nr 3, s. 21–34.
Sudar-Malukiewicz J. (2001), Nauczyciele szkół specjalnych i masowych wobec procesu integracji społecznej osób upośledzonych umysłowo [w:] Paradygmaty i przeobrażenia edukacji specjalnej w świetle dorobku profesora Aleksandra Hulka, red. G. Dryżałowska, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa.
Tersa K. (2014), Kompetencje diagnostyczne nauczycieli: oczekiwania i wyzwania, „Niepełnosprawność. Dyskursy Pedagogiki Specjalnej”, nr 16, s. 90–105.
Wiliński M. (2010), Modele niepełnosprawności: indywidualny – funkcjonalny – społeczny [w:] Diagnoza potrzeb i modele pomocy dla osób z ograniczeniami sprawności, red. A. I. Brzezińska, R. Kaczan, K. Smoczyńska, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa, s. 15–59.
Zasępa E., Czabała C., Starzomska M. (2005), Postawy wobec niepełnosprawności i osób niepełnosprawnych, „Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”, nr 1, s. 23–36.
